Before...

And after...

８月３日czyli "where do I belong?"

Chciałam napisać od dłuższego czasu, ale dopóki nie zakończyłam przeprowadzek, pierwszego trymestru w szkole, krótkich (bo trzydniowych wakacji) nie bardzo znajdywałam czas na bloga. Aż nawet ja się za nim stęskniłam ;) Tak więc po dwumiesięcznej przerwie wpis specjalnie dla tych co nie zrażając się brakiem postów, od czasu do czasu tu zaglądali!

Na początek mały komentarz przeprowadzkowy, bo jeśli miałabym wymienić największe (poza pracą) zmiany w moim życiu z ostatnich paru miesięcy, przeprowadzka do centrum Osaki zajmuje czołowe miejsce na liście. Po trzech latach mieszkania w miejscach mniej lub bardziej (raczej bardziej) podmiejskich, wróciłam na łono BIG CITY. A konkretnie, półtora miesiąca temu przeprowadziłam się z pagórkowatej i zielonej Suity do samego centrum Osaki (od jednego z największych węzłów komunikacyjnych dzieli mnie jedna stacja pociągiem bądź 15 min na piechotę). Jeśli nie jest to jeszcze jasne, zdjęcia opatrzone tytułami "before" i "after" przedstawiają w sposób graficzny zmianę, jakiej doświadczyłam. Zdjęcie pierwsze to mój widok z okna z mojego drugiego pokoju w akademiku. Zdjęcie niżej to mój widok na "downtown", 2 minuty na piechotę od mojego obecnego lokum.

Paradoks polega na tym, że po tym, jak miesiącami tęskniłam za Warszawą i widokiem z okien na Górnośląskiej, za miejskimi światłami w nocy, za atmosferą, architekturą, a nawet zapachem wielkiego miasta, pierwszej nocy w Osace nie mogłam zmrużyć oka, tak dziwnie było znów słyszeć karetki i samochody, widzieć latarnie i światło w oknach budynku po drugiej stronie ulicy.

Po ponad miesiącu jest już dużo lepiej, przyzwyczaiłam się i do świateł i do hałasu, cieszę się znowu bliskością restauracji, knajp, sklepów i księgarni. A jednak kiedy jadę odwiedzać moich znajomych z akademika, mam wrażenie, że to jednak tam jest moje miejsce, nie tyle w akademiku, co na tym spokojnym i relatywnie mało zaludnionym skrawku Japonii. Miejsce, gdzie teraz mieszkam jest bardzo wygodne, od szkoły gdzie pracuję dzieli mnie zaledwie 20 minut pociągiem (wcześniej godzina). A jednak przywiązałam się do mojej "zielonej Japonii", do jej pól ryżowych i parków i zielonej pory deszczowej i pieruńsko głośnych cykad latem! I chociaż dobrze znów chodzić na spacery nad rzeką (tego bardzo mi brakowało), coś mi mówi, że może jednak nie jest raz na zawsze ustalone, gdzie się przynależy. Czy do wielkiego miasta, czy spokojnego przedmieścia. Całe swoje dotychczasowe, dwudziestoośmioletnie życie myślałam, że jestem "dzieckiem wielkiego miasta". I tak było, gdybym tylko mogła, mieszkałabym w Pałacu Kultury (jak Mama Kingi:)! A jednak trzy lata robią swoje i chociaż nie sądzę, żebym kiedykolwiek zamieszkała na prawdziwej wsi, nie wiem, czy mogę w dalszym ciągu nazywać się dzieckiem wielkiego miasta. Przypominają mi się słowa - cytat z mojego ulubionego filmu: "Dania stała mi się obca. A ja jej. Lecz wiedziałam, że kiedyś tam powrócę." (ciekawa jestem ile osób jest w stanie rozpoznać ten cytat...). Wielkie miasta stały mi się obce. A ja im. A może tylko temu jednemu? A może tylko przejściowo?

Tak czy siak, Wielka Zmiana. Nic na to nie poradzę, nie chciałam zdradzać swojej miłości do wielkich miast, zazwyczaj jestem dość uparcie wierna, tym razem jednak może ze mną dyskutować tylko ktoś, kto widział jak wygląda pora deszczowa w połączeniu z polami ryżowymi (oj, zatęskniłam właśnie za Bali!).

Na koniec zdjęcie upamiętniające moją wyprowadzkę z akademika...

Moje wyprowadzkowe śniadanie i jego goście:

(od lewej: Ignat - Szwed rosyjskiego pochodzenia, Ahmet - Turek, Yuri - Japonka, Juan z Panamy, Jennifer z Teksasu, Abdul - Jordańczyk, ja, (nade mną) Elias - Libańczyk, (obok mnie) Tania z Kazahstanu, Kuba, Emel i Mehdi)

To był naprawdę miły moment. Kiedy na jesieni zeszłego roku wprowadzałam się do drugiego już akademika w Japonii nie sądziłam, że poznam tam tylu ciekawych ludzi!!!I że po raz pierwszy w życiu tyle osób będzie gotować dla mnie, a nie na odwrót ;) To była naprawdę niesamowite doświadczenie!

Jeśli ktoś tu zajrzy, niech zostawi ślad, w trakcie wakacji postaram się trochę bloga "odkurzyć", ale w tym celu potrzebni są mi również czytelnicy :)

Do usłyszenia!