２月１８日 czyli o tym, że chyba powinnam była zostać przedszkolanką...

Całkiem prawdziwe to stwierdzenie, że żałuje się tylko tego, czego się nie zrobiło. Języków, których się nie nauczyło (rosyjski np. zaprzepaszczony przeze mnie - zapewne bezpowrotnie- z powodu jednego tragicznego wystąpienia na lekcji rosyjskiego pt. "listy uljetajet..."), instrumentów, na których się nie grało (pianino albo jeszcze lepiej skrzypce, aczkolwiek do kariery w klasie skrzypiec bezpowrotnie zatrzasnęła mi drzwi moja siostra, dość głośno i wyraziście komunikując całemu światu w wieku lat 6-ściu albo i 7-miu co sądzi na temat nauki gry na skrzypcach), techników do których się nie poszło (gastronomiczne!!!!!!!!!!!!), zawodów, których się nie wybrało (koparka, trener owczarków niemieckich)...I tak dalej. Całe życie. A żalów tych tylko przybywa;-) W dniu dzisiejszym do mojej skromnej górki dołączył żal, że nie zostałam przedszkolanką albo nauczycielką wu-efu w japońskiej szkole podstawowej. A wszystko za sprawą mojego ostatniego wystąpienia w japońskich podstawówkach, które miało miejsce dzisiaj właśnie.

Edukowałam byłam japońskie dzieci (ha, come to think of it, w sumie od listopada, wyedukowałam już tak ze 2 setki małych Japończyków!!Jeszcze trochę i będę gonić pozytywistyczne ideały...;) w kwestiach takich np. jak: kto to jest Adam Małysz (curiosity: WSZYSTKIE dzieci wiedzą kto to jest Maria Curie ale Chopina często mylą z Bachem lub- nawet!- Mozartem:), co to jest kotlet schabowy, dlaczego polskie minus trzydzieści lepsze jest od japońskich 3 stopni (Japońskie dzieci nie wiedzą co to jest centralne ogrzewanie, więc opisywanie jak wygląda kaloryfer jest fun'em samo w sobie), jak się przedstawić po polsku, itd, itp. Ostatnio nagrywałam też dla prefektury Osaki takie materiały, które może będą puszczane wszystkim dzieciom w szkołach na lekcjach z "nauki o świecie" (ale może lepiej, żeby nie w całości, bo musiałam m.in. śpiewać przeinteligentną polską wersję "Twinkle, twinkle liitle star", która brzmi nie inaczej, jak: "Wyszły w pole kurki trzy i gęsiego sobie szły" (sic!); wolałabym zresztą, żeby dzieci nie katowano moim śpiewaniem, niech mają dobry obraz Polski;-). Więc w sumie kawał dobrej, nikomu niepotrzebnej, niskopłatnej roboty, ale z drugiej strony dawno się tak świetnie nie bawiłam jak w tych podstawówkach. Dziś np. grałam z dziećmi w dwa ognie, uczyłam się jak robić grabie ze zwykłego sznurka (taka japońska zabawa dla dzieci) i odpowiadałam na pytania takie jak np. : "A oczy to masz prawdziwe? Serio???" (w ostatniej podstawówce dzieci interesowało, jakie zwierzęta najbardziej lubię i jakimi samochodami jeździ się w Polsce oraz czy u nas je się tylko ziemniaki, w przed z kolei ostatniej pytaniem-hitem było "masz chłopaka?" i "który znany Japończyk ci się podoba?"). I jak tu narzekać? Naprawdę, bardzo, ale to bardzo lubię japońskie dzieci, bo zanim staną się dorosłymi Japończykami mają jeszcze wrodzoną chyba wszystkim dzieciom spontaniczność, normalne (ludzkie, a nie wyuczone) reakcje, potrafią się śmiać głośno i - co jeszcze ważniejsze - wcale (albo prawie) się tego nie wstydzą!Poznana dziś japońska nauczycielka wu-efu seemed to live a pretty happy life...So, why not? Żeby uczyć dzieci w przedszkolu nie potrzebny mi chyba doktorat? Czy się mylę...?


Uczymy się mówić "dzień dobry", "Jak się masz?", itp...

Jemy razem obiad. W trakcie obiadu dzieci doniosły pani nauczycielce "Sensei (sposób zwracania się do nauczycieli), ale ona modnie je!" co miało wyrażać zaskoczenie, że nie siorbię i chleb rwiem na małe kawałki zamiast wpychać całą bułę do buzi :))
Gramy w "dwa ognie", a tak naprawdę "w trzy ognie" (woda, drzewo i ogień),
dzieci mi tłumaczą zasady chyba ze cztery razy zanim zrozumiałam (i dziwić się potem, że myślą, że gajdzini są opóźnieni w rozwoju;-)


Dzisiejsza ekipa edukująca (mega powodzenie miał Murzyn, na którego widom japońskie dzieci bez skrępowania wołają "Murzyn, murzyn" a potem próbują dotknąć jego włosów, atmosfera całkiem jak w zoo, ale nam nie przeszkadza, fajnie być królikami doświadczalnymi dla japońskich dzieci, może dzięki nam będą wiedzieć, że nie taki gajdziń straszny jak go malują?)

P.S. Od dzieci z poprzedniej szkoły dostałam 60 listów (nie robię sobie złudzeń, na pewno było to ich zadanie domowe;) wśród których rozczuliły mnie stwierdzenia takie jak np. to: "Podziwiam Polaków za to, że wytrzymują taką srogą zimę." Ain't that sweet? Więc na dobry tydzień dla wszystkich chorych, ciężko pracujących (i szukających pracy!!!), zmagających się z jakimikolwiek trudnościami, z egzaminami, ze śniegiem, pluchą, zimnem i czymkolwiek jeszcze....Bądźcie dzielni, ani ja ani japońskie dzieci o Was nie zapominają! Co więcej, w ich oczach jesteście prawdziwymi bohaterami :)))