１月３０日 czyli co Konsul Honorowy Polski w Japonii może uczynić dla maluczkiego
(w swoim jestestwie) studenta polskiego (który, przez przypadek, też jest akurat w Japonii:)...?

Ktoś ma jakiś pomysł? Otóż, wybrałam się dzisiaj na takie oficjalne przyjęcie obacianów, takich trochę bogatszych i "ważniejszych" niż moje lokalne obaciany, a mianowicie członków "Nippon Salonu", czyli stowarzyszenia zrzeszającego ludzi, którzy interesują się Polską i fundują co roku takie prywatne stypendium w postaci rocznego pobytu w Japonii dla jednego studenta z warszawskiej japonistyki. Były uroczyste przemowy, witanie szanownie przybyłych i zaszczycających chyba tylko swoją białą twarzą gości studentów - Polaków, czyli nas, w dużym skrócie. Był obiad japoński, podany przepięknie, wszak z treścią dużo mniej strawienną (różowe kawiatki tofu na talerzu, sushi z czegoś okropnego, japońskie pikle z niewiadomo czego, jakaś brązowa guma i takie tam zwyczajne japońskie jedzenie). Był również były Ambasador Japonii w Polsce, który opowiadał Japończykom o tym, jak to Polska jest tygrysem Europy i jak to chodził po zamarzniętej Wiśle...A potem, polscy studenci w liczbie pięciu zostali zaproszeni na herbatę przez panią Konsul Honorową, podczas to której herbatki usłyszeli pytanie, czy nie chcą czasem książek? Słysząc to konopiowo-filipowe pytanie, jedna z obecnych na spotkaniu studentek lekko się skonsternowała była, bo też nie wiadomo było o co nagle Pani Konsul chodzi. Pomyślała sobie zatem, że najpewniej babka ma sporo starych książek w domu i chce się ich pozbyć pod pozorem rozdawania ich pragnącym gorącym sercem literatury japońskiej studentom (Polakom). Nic bardziej mylnego. Babcia (wiek koło sześćdziesiątki lub nawet siedemdziesiątki a wygląd max koło pięćdziesiątki!szacun!) zgarnęła nas bowiem sprawnym ruchem ręki, zaprowadziła gęsiego do nieba, które okazało się być wielką, kilkupiętrową księgarnią japońską i powiedziała mniej więcej tak: "Wy sobie przez godzinę wybierajcie książki, jakie chcecie, jakie Wam potrzebne do nauki, a potem się tu spotkamy i ja je kupię." No i wtedy ta samaż studentka pomyślała sobie, że tak chyba wygląda niebo, a w każdym razie jego pierwszy krąg. Spędziła także godzinę ,klęcząc przed regałami na książki oraz usiłując wygrać dramatyczny wyścig z czasem (too many books, too little time!!!!!!!), po to aby parę godzin później wracać do domu tuląc do siebie dwie może i pozorne bookczyny, ale czując się conajmniej tak, jak wtedy, kiedy się WIE, że Święty Mikołaj NAPRAWDĘ istnieje. Tylko że mieszka w Japonii i nazywa się pani Takashima...

P.S. Rachunek pani Takashimy za książki dla biednych, polskich studentów (a było nas osób pięć, przypominam) wyniósł, bagatela!, tysiąc złotych...

P.S.II. Od jutra zamykam się w japońskich bibliotekach i tłumaczę swoją magisterkę na japoński (plan na luty). Uprasza się o wsparcie myślowe, w zamian obiecuję dedykację na pierwszej stronie doktoratu, jeśli takowy napiszę:)