Majówka na Koya-san... Wczoraj wróciłam z mojej trzydniowej majówki na górze Koya, na której ponoć znajduje się "utracona dusza Japonii"...Poza duszą, jest tam około setka świątyń i wielki cmentarz buddyjski (tak około 1,5 miliona nagrobków) w lesie...Było naprawdę rewelacyjnie, spałam w klasztorze buddyjskim (który jednocześnie jest takim eleganckim hostelem) odpoczęłam rewelacyjnie, mimo wstawania codziennie o 6 rano na modlitwy...:) Trudno opisać całość wrażeń, jakie stamtąd przywiozłam...Można je chyba streścić stwierdzeniem, że permanentnie zadziwia mnie to, że Japonia mnie zachwyca...(no bo przecież spodziewałam się trzęsień ziemi i karaluchów:)))


Na górze Koya dopiero teraz kwitną wiśnię, nic dziwnego, bo tam było odczuwalnie zimniej, mimo że spałam tylko na wysokości ok 800 metrów.


Japońska zielem rodem z "Domu latających sztyletów"...Takiej zieleni jeszcze nie widziałam nigdzie, zastanawiałam się nawet, czy oni nie podlewają tu lasem jakiś płynem fosforyzującym, czy coś...


Wybrałam się na wycieczkę szlakiem "pielgrzymujących kobiet" (tak się nazywał, nie wymyśliłam tego;), ale byłam bardzo rozczarowana tym, że na szczytach nic (!) nie było widać, bo były całe porośnięte drzewami, żadnej nagrody za mozolne wspinanie się≤ jedyne zdjęcia i widoki udało mi się zobaczyć po drodze na szczyty, a to i tak w niewielu miejscach. No ale ładne były te widoki...