４月１３日

Piąty wpis, w ktorym opowiem o czasie kolistym na moim uniwersytecie (obiecałam wpis na poważnie, a co!)

Obudziłam się dziś wcześnie i dość szybko oddałam się filozoficznej refleksji na temat czasu linearnego, kolistego, polskiego, japońskiego, kanadyjskiego, etc...No bo wciąż mnie zdumiewa, jak to jest, że kiedy ja się budzę, wszyscy w Polsce śpią (jak u mnie jest 9, w Polsce jest 2 rano), no chyba że akurat zarywają noce. W Polsce lany poniedziałek jeszcze się nie zaczął dla najbardziej nawet gorliwych polewaczy, natomiast u mnie dzień się toczyć coraz szybszym tempem zaczyna... Mam dziś pierwsze zajęcia z moją panią promotor, ale zanim na nie wyjdę (po południu), postanowiłam napisać wreszcie obiecany wielu osobom wpis na temat tego, jak mi się żyje na kampusie, w akademiku, na uniwerku...

Na początek kilka faktów, które normalnie zastąpiły by zdjęcia, niestety, na razie, trzeba to sobie po prostu wyobrazić ...

Po pierwsze, mieszkam w górach. Co prawda, właśnie je pracowicie karczują, coby na nich wybudować tak z setkę osiedli, niemniej jednak po zadyszce jakiej dostaje wracajać z zakupami do siebie (a, tak 20 minut pod górkę) twierdzę niezaprzeczalnie, że są to góry, a w każdym razie wysokie pagórki. Nigdy nie mieszkałam w górach, więc po pierwszym szoku kulturowym dotyczącym tego, że do "mojej" Osaki mam tak 40 minut jazdy minimum, nawet się ucieszyłam, myślać sobie, że zaprzyjaźnię się z przyrodą i wogóle, będzie gdzie chodzić na spacery i takie tam inne...W końcu zawsze twierdziłam, że od morza wolę góry, no to się wreszcie doczekałam. Ale w Japonii, co nie pomyślę, to zaraz muszę dojść do wniosku, że źle pomyślałam. Tras spacerowych tu nie ma, poza kampusem po 20 żywej duszy się nie widuje, na kampusie zresztą też, mogliby tu horrory kręcić, bo takie podświetlone budynki uniwersytecie, wielgachne boisko, asfaltowa droga i...nikogo. Wszyscy siedzą w akadmikach, a reszta ludności uniwersyteckiej dawno już pojechała do siebie, "do miasta", jak to ładnie ujęła moja promotor podczas naszego pierwszego spotkania.

Po drugie zaprzyjaźnianie się z przyrodą zdecydowanie nie jest najlepszym pomysłem. Już drugiego dnia mojego pobytu tutaj uświadomiono mi, że latem grasuje tu coś o dwuznacznej nazwie gaidai mushi (dwuznacznej i oryginalnej, bo znaczy to mniej więcej "robal zagranicznego uniwersytetu"), która to gąsienica ma tak z 40 cm długości, jest wielka i gruba i jak kogoś dotknie to trzeba jechać do szpitala. Pocieszono mnie, że z reguły się ją widzi, więc się ją omija. Pocieszenie uznałam za marne, wolałabym nie tylko stworzenia nie dotykać, ale go również nie widzieć, więcej nawet, wolałabym chyba o nim nie wiedzieć, bo teraz nawet małe gąsienice wywołują u mnie lekki strach i co chwila wyglądam, czy z krzaków coś ku mnie tu nie wyjdzie. Tak więc cieszenie się przyrodą ogranicza się do podziwiania drzewek wiśniowych (obiecuję baaaardzo dużo zdjęć, bo przez pierwszy tydzień fotografowałam w zasadzie tylko sakurę;). Kropka. Jesienią ponoć warto się wybrać nad "tutejszy" wodospad. Piszę "tutejszy", bo jest on na przeciwległym końcu gór i miasta, więc mam do niego dalej jeszcze chyba niż do Osaki. Wątpię więc, czy tam zajdę przed jesienią. Ale jest słyny i większości ludzi nasze miasteczko właśnie z nim się kojarzy. Nikt z miejscowych nie kojarzy, że jest tu także uniwersytet, bo ilekroć w mieście próbowałam kogoś zapytać o drogę powrotną to nazwa trzeciego co do wielkości uniwersytetu w Japonii nic mu nie mówiła i kierunku wskazać nie potrafił. Po adresie z karteczki szło dużo lepiej, ale sama nazwa uniwersytetu to tutaj chyba jakieś tajemnicze hasło w stylu "Sezamie, otwórz się"...Póki co, nie zadziałało jeszcze na nikogo, a ja sama już się nauczyłam trafiać tu z powrotem z każdej strony świata (feel so proud of myself!). Ponadto, moja tutejsza natura pokryta jest asfaltem, na kampusie i poza kampusem, no bo przecież Japończycy mają samochody, a samochody muszą jeździć po asfalcie, nawet w górach. Żaden żwir nie wchodzi w grę, co to to nie! Jeszcze by się japońskie samochody (z ktorych 3/4 jest białych, BTW) pobrudziły i porysowały! Kiedy więc idę gdzieś "na miasto" w okolicy południa, to myślę sobie, że Japonia musi być bardzo blisko słońca, czy coś, bo takiej patelni nie doświadczyłam jeszcze w Polsce, no, może w Wielkopolsce czasem ma się podobne odczucie suchości powietrza (wiadomo, najsuchszy region w Polsce). Niby jest tylko 23-26 stopni, ale ja mam wrażenie, że jest 34!!!Dziwnie tak, bo przez to wydaje mi się, że są wakacje, a nie kwiecień i początek semestru. Ale to taka uwaga na marginesie...Jak nagle przestanę pisać bloga, to będzie chyba znaczyło, że temperatura odczuwalna jest coś koło 50 C:)

Ale, ale! Mieszkanie w górach ma też swoje zalety, którym muszę oddać sprawiedliwość. Po pierwsze, pomimo południowej patelni, wieczory są odrobinę chłodniejsze, co pozwala zregenerować przysmażone szare komórki i przywrócić umysłowi względną równowagę. Po drugie, widok gór o zachodzie słońca, nawet karczowanych i wyrównywanych na takie "schody" z ziemi, JEST pełen uroku. Po trzecie, już mi się poprawiła kondycja:) Karol, Kinga, Maj, dobrze pamiętacie podejście z Browarnej na kampus, prawda? No to ja mam takie podejście do siebie z miasta tylko przedłużone na 20 minut...Nawet strzelanie z łuku nie będzie mi chyba potrzebne, mięśnie pracują same, czy się chce, czy się nie chce;)

Opisawszy otoczenie zewnętrzne, mogę się oddać opisowi wewnętrza. To będzie w drugim wpisie, jak wróce z zajęć.

Cdn...