４月１７日

Szósty wpis, w którym opowiem o tym, dlaczego mieszkanie z Tajkami i Wietnamkami oznacza konieczność kupna lodówki...

Wpis dedykuję moim kochanym współlokatorkom, żeby wiedziały, jak cudownie mi się z nimi mieszkało!!! (if I hadn't said that enough of times:) Dla Uli, Ani i Migotki...

Obiecana część druga na temat mojego życia na uniwersytecie, a konkretniej, w akademiku.
W pierwszym wpisie opisałam już co poniektóre właściwości mojego pokoju, pominęłam za to cały aspekt towarzyski i wspólnotowy, z tej prostej przyczyny, że nasze piętro zaludniało się powoli. Po dwóch tygodniach zaczynam po mału rozumieć trzy główne zasady rządzące naszym życiem pod jednym dachem.
Oto i one...

I. Zasada nr 1 - Będziesz tolerancyjna wobec bliźniego swego, bo ściany tego akademika zaiste cienkie są.

Zasada nr 1 polega głównie na tym, że słyszę każdy dźwięk z pokojów, przylegających do mojego (w liczbie trzech tylko, bo na szczęście mam pokój na końcu korytarza), w stylu: kichnięcie, przesunięcie krzesła, spuszczenie wody w toalecie, rozmowa przez telefon, odgłos telewizora, wiercenie się w lóżku...Czasem słyszę nawet dźwięki z pokoju oddalonego ode mnie o dwa pokoje. To wtedy, kiedy ktoś otwiera szafę (nasze szafy skrzypią tak, że obudziłyby umarłego, na szczęście mamy dwie i tylko jedna tak skrzypi, więc każdy otwiera ją tylko wtedy kiedy naprawdę MUSI). Jest to dźwiękowo nowe dla mnie doświadczenie, na Górnośląskiej za bardzo sąsiadów swoich nie słyszałam, no chyba że naprawdę byli bardzo, bardzo głośno.
Tolerancja dźwiękowa rozciąga się dalej, bo np. w Wielki Piątek do trzeciej w nocy musiałam słuchać Szakiry i Britney Spears (w pokoju "zabaw i rekreacji" na dole była impreza)...Przez ostatnią godzinę rozważałam zejście na dół w piżamie i wydarcie się na wszystkich (wszyscy, ktorzy mnie dobrze znają, wiedzą, ile się musi mojej cierpliwości wyczerpać, żebym rozważała taką opcję...).
Jest jeszcze tak, że jeśli ktoś rozmawia na głos w kuchni (od ktorej dzielą mnie AŻ cztery pokoje), słyszę u siebie każde słowo, które nasz "tubowy" korytarz bardzo dobrze niesie...

II. Zasada nr 2 - Przez cały swój pobyt w akademiku będziesz wytrwale walczyła o miejsce w lodówce....(ale i tak przegrasz)

Życie w akademiku jest proste. Trzeba szybko zrozumieć, gdzie są pola bitwy i zająć na nich swoje pozycje, zanim to zrobią inni. Niezbyt zainteresowana militarnymi tematami, z kretesem wszystkie walki przegrałam. W tym walkę najważniejszą. Walkę o miejsce w lodówce. Nie zmartwiłam się, jak zapełniały się garnkami, patelniami, naczyniami i miskami szafki kuchenne, mówiąc sobie, że przecież i tak mam tylko jeden garnek i że mogę trzymać go w pokoju. Zresztą, wysprzątawszy raz sama kuchnię, poddałam się. Brudno jest już nazajutrz. Nie syfiasto (jak w drugim akadmiku, gdzie kuchnia jest wspólna dla trzydziestu osób, tam dosłownie śmierdzi na piętrach!), ale brudno. Nie zachęciło mnie to do trzymania pożywienia w kuchni. No ale są takie produkty, które niestety trzeba trzymać w lodówce. A lodówki w pokojach niet. Kiedy zatem, po 3 dniach od wprowadzenia się zaczęłam zajmować przynależne mi miesce w lodówce, okazało się, że mam go jakoś nadspodziewanie mało. Mamy dużą naprawdę lodówkę, a mieszka nas na piętrze tylko 10 osób...A jednak. tajskie i wietnamskie produkty żywieniowe zajmują wyjątkowo dużo miejsca i najwyraźniej w tych krajach lodówki są XXL...Początkowo, nie martwiło mnie to bardzo, bo pomyślałam sobie, dobra, to co mam mi wystarczy...A miałam miejsce na jeden mały zamykany pojemnik, majonez i ogórek. Po tygodniu jednak, postanowiłam dołożyć jogurty i wtedy okazało się, że jak je włożę do lodówki, to ktoś mi je przekłada, uznając że moje 3 jogurty plus pojemnik, majonez i ogórek, to zdecydowanie za dużo. I jogurtu lądują na bocznej szafce lodówki, a "moje" miejsce zajmują jakieś resztki czyjegoś jedzenia. Bardzo nieładnie obwiniam o to Azjatki, bo one gotują w tej kuchni non - stop i jakoś to jedzenie lodówkowe wygląda mi na ich. Poza tym inne Polki doniosły, że kuchnia anektują właśnie Azjatki. Na moim piętrze mieszkają dwie Wietnamki, jedna Tajka, jedna dziewczyna z Malezji, jedna bliżej niezidentyfikowana Azjatka, jedna Białorusinka, jedna Dunka, jedna Brazylijka (chyba) i ja. Brakuje jeszcze jednej. Hm, chyba też Azjatka. Reasumując, jak kupiłam jedzenie "na święta" (żeby nie chodzić w lany poniedziałek do sklepu, mimo, że tu czynny), to musiałam je włożyć do zamrażarki, bo tylko tam było jeszcze dla mnie miejsce. Zaczynam pomału rozumieć zasadę nr 2 i zmieniam taktykę z obronnej na ofensywną, a w każdym razie zapobiegawczą, dziś włożyłam do lodówki garnek z sałatką i specjalnie go tam potrzymam do jutra, żeby go nie wyjmować za wcześnie, a dopiero wtedy, jak na jego miejsce będę miała jakieś zakupy do włożenia. Inaczej, całe "wystarane" miejsce w lodówce znów pójdzie na marne, bo mi je zajmą...

III. Zasad nr 3 - Będziesz błogosławić Twój wspaniały akademik co rano o poranku, zdając sobie sprawę z tego, że mogło być dużo, dużo gorzej...

Tę zasadę zrozumiałam dopiero niedawno...Na początku przeżyłam bowiem pewien szok (jeśli chodzi o czystość kuchni, wspólnych pralek, wielkość pokoju, etc) dotyczący mieszkania w akadmiku, później jednak zaczęły do mnei docierać sygnały, że ja to mam luksusowy akademik...W istocie, jak poszłam w odwiedziny do akadmiku nr 1, gdzie mieszkają głównie chłopcy, ale na V piętrze wszystkie inne Polki poza mną...no to się ucieszyłam z mojej mikro-łazienki w pokoju (tam mają wspólne łazienki), z mojej nienajczystszej kuchni (tam mają kuchnię w ktorej przewalają się śmieci, mimo że są wyrzucane codziennie, nie wspominając już drugi raz o zapachu, jaki się z tej kuchni roznosi po piętrach....) A potem jeszcze pojechałam do Nary, odwiedziś koleżankę z japonistyki, no i okazało się np. że ona owszem, ma duży, luksusowy pokój, ale w swojej łazience ma tylko lodowatą wodę, nie ma drugiego kurka. W związku z czym cała zimę (a było tam ponoć całkiem zimno) musiała myć ręce w lodowatej wodzie...Hmm...Po namyśle, mój akademik wydaje się być całkiem fajny, prawda???? Nie ma to jak się porównać do innych, żeby człowiekowi od razu się zrobilo lepiej;)

p.s. jak pisałam tego posta, to komuś się coś mega przypaliło w kuchni, aż myślałam, że jest pożar czy co...nie, po prostu zapachy też przechodzą przez te ściany nie straciwszy nic ze swojej intensywności:)