W przepaść z parasolką...

Wszystkie oryginalne blogi są do siebie podobne. Każdy nieoryginalny blog ma za to swoją własną historię...A że do miana nieoryginalnego i banalnego, w gruncie rzeczy, bloga pretenduję...

Zarzekałam się, że nigdy i za żadne skarby świata nie będę się wyzewnętrzniać i dostosowywać do blogowych mód, etc. I jak to jest ze wszystkim w moim życiu, te wszystkie "nigdy" się na mnie szybko zemściły i oto jestem w Japonii (gdzie miałam nigdy nie pojechać ze względu na karaluchową fobię), w damskim akademiku (jakby mi ktoś powiedział, że dobrowolnie w czymś takim zamieszkam...), gdzie chodząc po pokoju usiłuję łapać internet i skończyć zakładanie tego bloga...(no właśnie, bloga, ja, która nawet maili nie lubię i w ogóle uważam, że era przedkomórkowa była czymś fenomenalnym!). Jest jeszcze parę takich "nigdy", którym jestem wierna, póki co, ale jeszcze mnie tu czekają dwa lata to i te "nigdy" zdążą się na mnie zemścić;)

Teraz będzie metafora. Trzeba uprzedzić, bo inaczej będzie zbyt patetycznie:)
Tytuł bloga wziął się z obrazu ukiyoe, który zobaczyłam po raz pierwszy w towarzystwie mojej japońskiej koleżanki Konomi na wystawie ukiyoe w Bibliotheque Nationale de France w Paryżu. Jakoś mnie pośród obrazów mieszczańskiego życia urzekł ten abstrakcyjny obraz pięknej kobiety, co skacze z parasolką w ręku z dachu jakiejś tam świątyni (wedle japońskiego tytułu obrazu). Francuski tytuł obrazu też mi przypadł do gustu, no i go sobie przetłumaczyłam na polski jako właśnie "Dama skacząca w przepaść z parasolką". Nic dodać nic ująć. Ada lecąca do Japonii jest kwintesencją tegoż obrazu. Jak również wszystkie moje inne przedsięwzięcia i życiowe decyzje, które wyglądają właśnie tak. Skaczę nie wiadomo w jaką przepaść i nie wiadomo po co, nieprzygotowana na to zupełnie (no bo kto skacze z parasolką, wyłączając, oczywiście, Mary Poppins...bez komentarza...), wszyscy mnie podziwiają za odwagę, a tak naprawdę moja odwaga bierze się chyba z tego, że ja dopiero skacząc orientuję się, że nie mam spadochronu tylko właśnie jakąś marną parasolkę. No i wtedy powstaje problem. Tak. Ta sytuacja ma w sobie coś z powtarzalności w moim życiu. Hence the title.

Ostatnie wyjaśnienie: dare no tame ni blog wo kaku no? (uwaga, tu już naprawdę będzie patetycznie i nic na to nie poradzę, nawet nie chcę:)
Dla rodziny i przyjaciół, żeby wiedzieli, że o nich pamiętam, myślę i tęsknię i że to także dzięki nim skaczę sobię z tą parasolką...:)

Mam nadzieję, że będziecie czytać, pisać i komentować, tak żebym nie myślała, że piszę do siebie, bo to mi się szybko znudzi.

Ja, hajimashou czyli bloga czas zacząć.